Heerlijk genieten was het van mijn eerste nestje sinds 12 jaar. Een geweldige bevalling, Zazou die het super deed en we hadden ondertussen allemaal leuke baasjes gevonden voor als het stel oud genoeg was. Op 18augustus kwam daar echter allemaal verandering in.
Maandag de 17e kwam de RvB om de pups te chippen en te swappen, dit verliep allemaal soepel en snel en de pups gaven geen kik.
De namen werden aan de juiste pups gekoppeld en daarmee gingen we de laatste fase in van de pups.
Echter een dag nadat de chipper was geweest liet Iluq zijn eten staan, nou was dat op zich al bijzonder want eten was feest voor alle pups.
De tweede maaltijd liet hij ook staan. Alarmbellen gingen meteen rinkelen, mijn lijf schoot in de paniek en ik schakelde meteen mijn collega in om even met me mee te kijken.
Zij meten een virus bij Iluq en wel het Rota virus. Op het moment dat die diagnose gedaan was, braakte Roma alles uit en liet vanaf dat moment ook haar eten staan. Iluq begon pas later met braken.
Omdat pups natuurlijk een grote kans op uitdroging hebben, ging ik de dag erna meteen naar de DA.
Iluq (achter) en Roma (voor)
Ze kregen een anti braakmiddel een anti diarree middel en een spuit tegen de misselijkheid. De DA heeft niets tegen een virus omdat het lijf dat zelf moet aanpakken. Ik kreeg meteen wat spuiten voor de rest van de pups mee naar huis voor het geval die ook zouden beginnen.
Iluq en Roma konden die dag alles binnen houden maar tegen de avond braakte ze toch weer alles uit. Afspraak was dat als ze weer braakte ik de volgende dag terug moest komen.
Ondertussen was ook Naru begonnen en dus ging ik de volgende dag met drie pups richting kliniek.
Infuus werd aangelegd en drie pups moesten daar blijven.
Roma, Iluq en Naru, wachten tot we aan de beurt zijn.
Omdat ik ook naast de regulieren medicatie een natuurlijk middel wilde inzetten liet ik wat achter bij de dierenarts. Een middel tegen het virus en een middel om het immuunsysteem te ondersteunen.
Thuis aangekomen begon ook Dakari wat kuren te vertonen, haar meteen de injecties gegeven die ik al in huis had en uiteraard mijn middelen maar de anti braakspuiten hadden geen enkel effect.
Bij Roma en Iluq was het de eerste dag nog verschillende uren actief maar bij Naru en Dakari leek het geen enkel effect te hebben.
Dus op vrijdag vertrok ook Dakari naar de kliniek. We spraken af dat als er geen verbetering zou zijn we zaterdagochtend immuuntherapie zouden toepassen. Dit hield in dat lied van Zazou werd afgenomen en daarvan werd een serum gemaakt en bij de pups ingespoten. Ook werd er bloed afgenomen om te laten testen op parvo.
Nou was onze diagnose geen parvo maar snapte wel dat ook de DA dit zeker wilde weten.
Zinzi bleef fit en sterk, het zou toch niet zo zijn dat zij hier gewoon doorheen rolde? Helaas tegen de avond werd ze al iets minder fit.
Ondertussen had ik verschillende lijntjes met mijn collega’s lopen. Allemaal waren ze met de pups bezig. Mijn collega (o.a. energetisch therapeut) maakte contact met de pups. Zinzi zou zich op offeren om een gedegen behandelplan voor haar broer en zussen op te stellen. Het was noodzaak dat ik haar zelf zou meten. Op zaterdag ochtend ging ik met haar aan de slag. Ze was duidelijk en helder en zocht drie middelen uit die alle pups moesten krijgen. Daarnaast hadden de pups in de kliniek behoefte aan moedermelk of pupmelk.
Zinzi en haar uitgezochte middelen
Omdat er geen verbetering was bij de pups in de kliniek, gingen we zaterdag met Zazou en Zinzi naar de kliniek. Zinzi die ook begonnen was met braken reageerde helemaal niet op het anti braakmiddel en kotste er gewoon doorheen.
De pups waren zo ziek maar god wat waren ze blij om ons te zien. Als dagen niet gegeten maar ze wilde als razende drinken bij Zazou. Naru vond ik al redelijk fit maar omdat ze die dag het serum wilde gaan geven besloot ik dat hij ook nog voor de zekerheid een nachtje moest blijven. Iluq en Roma braakte na het drinken bij Zazou alles meteen weer uit.
We vetrokken daarna weer naar huis met alleen Zazou en geen enkele pup.
Een dubbele uitdaging was het feit dat ik elke dag een andere behandeld arts had bij mijn pups en ik elke keer opnieuw mijn verhaal leek te moeten doen.
Ik had middelen daar gelaten voor alle pups, die had ik klaar gemaakt in spuitjes en die hoefde ze alleen maar in de bek te spuiten.
Vroeg me af of ze die wel zouden geven en omdat ze zo gehaast waren en amper tijd leken te hebben voor je terwijl je daar toch je hele bezit achter liet.
Ik was gesloopt en intens verdrietig. Dagen niet geslapen en nu al mijn pups over gedragen aan andere. Achteraf bleek wel dat ze braaf gedaan hadden wat ik allemaal had gevraagd.
Die nacht huilde Zazou om haar pups. Door merg en been ging haar gejank. Al haar kids weg en de stress en angst in huis was natuurlijk ook niet te harden.
Zondagochtend weer naar de kliniek. Twee pups waren klaar om naar huis te gaan. Ooh mijn god wat was ik blij. Naru en Roma waren de eerste die mee mochten. Zinzi was enorm beroerd, wat had ik met haar te doen. Niets was er over van die vrolijke vechter die ze geweest was tot die zaterdag.
Vrouwtje wij willen mee naar huis!!!!!
Zazou dolgelukkig dat we thuis kwamen met twee van haar kindjes. Gelukkig bleef alles binnen en kon ik weer gaan opbouwen met voedsel.
De infusen zaten nog in de pootjes zodat we op die manier nog wat extra vloeistof konden toedienen.
Eindelijk weer drinken bij mama
Echter de volgende maaltijd lieten ze staan, dit was een dierenarts voeding. Ze wilde wel eten maar keken me aan van: “heb je niks anders?”
Nou uiteraard wel. Vlees gekookt en dat werd gevreten.
Maandag weer een lichtpuntje, Dakari mocht naar huis. Bijzonder om het grote verschil al te zien tussen haar en die andere twee die al een dag eerder naar huis waren gekomen. Ook zij deed het prima.
In de kliniek ging het ophalen zo stom.
Dakari werd naar de auto gebracht en daar deed ik haar in de bench. Omdat ik Iluq en Zinzi ook wilde zien, gingen ze haar halen. Ik wilde net naar binnen lopen kwamen ze aan met twee zieke pups op de parkeerplaats????
Uhhh kunnen we niet fatsoenlijk in een behandelkamer?? Maar was zo overrompeld en blij mijn twee kids even te zien dat ik het daarbij maar gelaten heb.
Iluq was zo blij maar god, Zinzi had 0,0 verbetering. Ik begon me wel serieus zorgen te maken. Uiteindelijk met gemixte gevoelens weer naar huis. Blij dat we Dakari mee hadden maar ooh wat maakte ik me zorgen om Iluq en zinzi. Ondertussen begon Zazou zich beroerd te voelen, wilde niet gen. Wat uiteraard niet gek was want eten was nou ook niet iets wat mij makkelijk afging met al die stress.
De volgende dag voelde ik dat er weer één mee mocht. Ik had al met Ralf besloten dat één pup achterlaten geen optie was. Dat wat hun deden kon ik thuis ook. De infusen zat erin en de stress die het gaf voor de pups om ze daar alleen achter te laten zou meer kwaad dan goed doen.
Iluq mocht mee en het infuus was er al uit?? Bijzonder want dat hadden ze bij de rest niet gedaan. Tja andere arts andere ideeën blijkbaar. Zinzi had koorts en moest ik in de gaten houden. Mmh dat zag er niet goed uit.
Thuis aangekomen was het feest. Wat was Iluq blij om weer thuis te zijn. Wat een knokker is dat zeg. Hij was diep gegaan. Had nu een week geen voedsel binnen kunnen houden. Ik moest hem afremmen toen we thuis waren want wat was hij gelukkig.
Echter die blijheid was van korte duur. Hij dronk gretig bij Zazou en 10 seconde later viel hij schokkend op zin zij. Verdomme wat was dit nu?? Hij kwam weer bij. Okay daar schrokken we even van. Later gebeurde het nog is en na contact met mijn collega ging ze checken op zijn insuline.
Na het eten raakte hij in een hypo. Zijn hormoonsysteem was dusdanig ontregeld dat zijn alvleesklier geen raad wist met de voeding.
Ondertussen was ook Zazou gestopt met eten en alles wat erin ging kwam er bijna nog sneller weer uit. Ook zij had het nu flink te pakken.
Ik had Iluq en Zinzi boven, apart van de rest zodat ze rustig konden herstellen. Tussendoor naar boven om eten te gaan geven en toen zag ik het al. Zinzi was met haar laatste stuk bezig.
Iluq voor de laatste keer in een hypo terwijl Zinzi in mijn armen aan het sterven was. Iluq kwam bij en ging op een afstandje zitten huilen. Mijn hart brak wat was dit heftig.
Zinzi vertrok rustig. Nooit gedacht dat we haar opofferen zo letterlijk moesten nemen. Zij had de middelen aangegeven voor haar broertjes en zusjes en wilde ze alle vier veilig thuis. Dit was nu het geval dus ze kon rustig vetrekken. Na haar dood leek Zazou helemaal in een dip te zitten. Fysiek knokken tegen een virus wat ze met haar lijf makkelijk aan zou moeten kunnen maar mentaal zo gebroken dat dit niet mee hielp in haar herstel. Mentaal een boost gegeven in de hoop dat ze hem weer op zou pakken en zou gaan knokken.
Tijd om stil te staan bij haar dood was er niet want er moest een plan komen voor Iluq. Alvleesklier weer aan zetten en gedoseerd eten geven. Gluco balance hadden we nodig en met de lecher controleerde ik na elke hapje hoe zijn insuline ervoor stond. Op deze manier hebben we heel langzaam zijn voeding moeten opbouwen van 15 gram per maaltijd. Helemaal niets natuurlijk maar teveel kon zijn lijfje niet handelen. Op deze manier begeleiden zorgde er wel voor dat we hem uit een hypo konden houden. Hij was enorm hongerig en de power die hij bezit is ongelooflijk. Geen moment heb ik getwijfeld aan zijn wil om te leven. Inmiddels zit hij weer op de hoeveelheid die hij hebben moet.
Wordt vervolgt......... (want er is nog meer stress)